«Ik ben buitenaards voor de wereld», waar al je zintuigen vergeten,
En gemakkelijk negeren, alles verwaarlozen,
En na een stormachtige nacht onmiddellijk stil vallen,
Ga stilletjes weg.
«Ik ben vervreemd van de wereld waar het geweten is als een munt»,
Veranderen, en je zal letterlijk swingen,
Hoewel die mensen om beter te leven allemaal vertellen,
Hun geweten is als een spookachtige Luchtspiegeling.
«Ik ben buitenaards voor de wereld», waar openlijk in de ziel klimmen,
Niets achterlaten en het oefenen noemen,
Alle geheime wensen en gedachten die naar buiten komen,
Zeg dat vult de geest, en didactiek.
Ik ben vreemd aan een wereld waar woorden en waarheid niet worden gewaardeerd,
En de beloften gaan voor altijd door naar nergens, en verdwijnen,
Zijn magische spraak recht in het hart van het doel,
Als de ziel een vreemde is, word je ineens een inboorling.
Ik ben vervreemd van die wereld, waar alles een schaamteloze gevoelens is.,
Zich constant verstoppen, en zelfs in het gezicht van de liefde,
En voortdurend lijden, lijden aan losbandigheid,
En vul het hart met teleurstelling en pijn.
Мне чужд тот мир
«Мне чужд тот мир», где все чувства забывают,
И игнорируют легко, пренебрегая всем,
И после бурной ночи мгновенно замолкают,
Уходят молча, отвернувшись на совсем.
«Мне чужд тот мир, где совесть как монетою»,
Меняется и отлучается буквально наотмашь,
Хотя те люди как жить лучше всем советуют,
Их совесть так похожа на призрачный мираж.
«Мне чужд тот мир», где лезут откровенно в душу,
Не оставляя ничего и называют это практикой,
Все тайные желания и мысли выплескивая наружу,
И говорят, что наполняют разумом и дидактикой.
Мне чужд тот мир, где слова и истина не ценятся,
И обещания уходят вечно в никуда, и пропадая,
Своей волшебной речью прямо в сердце целятся,
Будто бы душа чужая вдруг стала, как родная.
Мне чужд тот мир, где все откровенные чувства,
Скрываются постоянно и даже перед любовью,
И мучаются постоянно, страдая от распутства,
И наполняют сердце разочарованием и болью.