Ноч,
сціснутай сінькаю ў неба,
плёскат гітарны
па плёсам вострага месяца.
О, як разлахмаціліся
хмары зямныя...
Даві, гітарыст!
Не шкадуй ты яе кастаньет!
Хай,
дзяўчынка твая,
завірухаю
свет наш сумны,
хоч не хоч,
а раскруціць.
Ды так,
каб
у неўміручасць вачэй
памкнулася
каб
душа
і
стала амброзіяй
пойла
у кабацкіх куфлях...
Крушы гітарыст,
не шкадуй ты яе кастаньет,
пакуль
махаон
яе сэрца
дрыжаць
яшчэ
не стаміўся.
З апошнім акордам
яна захлынецца
веліччу той хвалі
валанамі неба,
і ўскіне
пераможна
галоўку...
Замры гітарыст!
Ты тут лішні,
цяпер толькі ёй,
ёй адной -
авацыі, крыкі захаплення, кветкі і ўсмешкі...
Ноч просінню ў небе,
гітара ў чахле...
Дзяўчыначка спіць,
а вам яшчэ
ехаць і ехаць туды,
дзе пачнецца тваё ніадкуль...
Сказала - не любіць,
сказала, што хутка сыдзе.
Цярпі, гітарыст,
абдымай,
беражы.
І...
Хоць бы ледзь-ледзь,
спадзявайся,
ну, што там яшчэ застаецца!
На хмары прабачэння
цуду.