Гремит над лесом, над безлистым,
И снова друг задумчив стал:
Душе далекий голос чистый
Тревожный подаёт сигнал.
Развёрстой хляби рык утробный
Рождает безотчётный страх.
Притокам припятским подобно
Ветвятся вспышки в небесах.
Но верится: садам и полю
Не навредит внезапный гром.
Дитя, резвящееся вволю,
Беспечно тешится дождём.
Раскаты грома все далече,
Истомой дышит небосвод,
И, босоножки сняв, навстречу
Босая девушка идёт.
***
Пімен Панчанка
Ізноўку гром на лес, на голы,
І хмурацца сябры мае:
У сэрцы нейкі даўні голас
Сігнал трывожны падае.
Нябёсы грозяць нам патопам,
Грамы раз’юшаныя б’юць.
Галіны прыпяцкіх прытокаў
Сябе ў маланках пазнаюць.
Ды верыцца: не пакалеча
Сады, палі дачасны гром.
А бесклапотная малеча
Шумліва цешыцца дажджом.
Размыты цёплыя дарожкі,
Далёка ў лесе гром асеў.
І асцярожна басаножкі
Дзяўчына босая нясе.