Супынiсь, адпачнi, чалавеча,
Ад пагежы, крыуды і роспачы.
Ад гнёту уздыхнi спрадвечнага,
Пахадзі па серабрыстых росах.
Супынісь, чалавеча, нырні,
У водар мяты ды масла пачулі,
Сядзь на ганку ды у неба зірні
Зорак ззяючых песню пачуй.
Пасядзі, родненькі, адпачні
Цёплым летнім вячоркам.
Кавы філіжанку разпачні,
Крыуды свае аддай зоркам
Павандруй паміж зорак
На бязмежных прасторах,
Ззяючых да самага золаку
На небе залатым узорам.
Успомнi мары свае далёкiя.
Ці аб такім лёсе ты марыу?
Што здарылася, Сiнявокі?
Дзе усмешка твайго твару?
Што так любiла матуля твая
Ранкам звонка яе цалаваць.
А потым цябе у школу вяла
За ручку. Хацела пабалаваць.
А ты не хацеу тады за ручку,
Саромеуся. Бо скажут малы,
З матуляй ходзiць вучань.
Дауно мінуу той час былы.
Дзе тая ручка цяпер? Няма.
Няма ужо матулi з таткам.
I усё на свеце ты гатовы
Аддаць цяпер за тыя нататкі.
Ці каб хоць аднойчы ранкам,
Праснуушысь сабе сказаць:
Сёння мне прыснілась мама
I так не хацелася уставаць...