Мальбою заклiкае Багушэвiч:
– Каб нам не ўмерцi – мову шанаваць.
«Душы адзенне», сонцам свецiць,
Ды Богам дадзена, як родна маць.
Для нас «Святая», яе говар
Чакае чуць Гасподзь у цяжкi час.
Дар iснавання, пах мядовы,
Жывiца, сок, для долi хлебны квас.
Тварыў для роднага народа,
Герой яго сказанняў – селянiн.
Нёс гонар Беларуссю годна,
Душой ён быў сваёй зямелькi сын.
Каштоўны вельмi творчы ўнёсак
Пясняр аддаў у мовы развiццё.
Жыццё не шанавала лёсам,
Iмкнуўся ў сэрцах распалiць касцёр.
Пiсаў ён байкi, вершы, гумар…
Асэнсаваць iмкнуўся краю лёс.
Развагай, фiласофскай думкай
Так марыў вытравiць раба гiпноз.
Iмя сягоння ушанавана
Не толькi на радзiме, й за мяжой.
На дыване, з вякоў сатканым,
Яно прашыта нiткай залатой.