***
Уздоўж канала вербы, шчыгрын і асфальт парадаў, каніфоль метро, маршрут з універсітэту... Забывай хутчэй – забыццё, гэта ужо не здрада. Мельпамена ведае здрады і горш за гэту.
Наш Маконда проклят кульгавым старым цыганам. У любым двары гвалтуюць бензакасілку кожны ранак, і - чысціня-парадачак. Што ж пагана грае гэта ронда ў чырвона-зялёным цырку?
Мыш'яком праз нёба вытручвай усё патроху. З галавы гані ўлюблёныя ўспаміны.
Як павольнай хмарай у дзяцінстве плылі гадзіны, нібы час ты мог бы пазычыць хіба ні Богу.
Як збягалі з ёй ў Нясвіж, нібы ў той Юрацін, дзе закат жабіны ў возёрах чырвоным хныкаў.
Кхалі, дай нам моц не патрапіць ў цыкл - ці цыкад спалі, ці Царград, каб ён быў няладзен.
У белы падваконнік пакоя упёрлась сонца, нібы ў мяжу, грэбуючы градзіентам. Паглядзі - і ты бязлітасным і бясконца іншаземным ёсць атручаным реагентам у сваім даму.
Прадоўбіш у пейзажы дзірку - сілуэт чужы ў просторы пустой фрамугі. Свой мяшчанскі побыт, упэўненасць і заслугі пералей хутчэй і прамой за сабой прабірку.
Вось яшчэ адзін, ад жыцця на бягу адстаўшы ў марным маршбраску з адзінства да адзіноты. Папяровым гукам глохнуць яго турботы паміж дзьвух эпох трох разрух у траву ўпаўшы.
Ён наўпрост калісь мне дзёрзка пісаў у сталіцу (небарачны пёс - усё жыццё на кароткай кордзе): «Коль ужо выпаў лёс у правінцыі нарадзіцца – трэба, Постум, біць па імперскай нахабнай мордзе».
Пераўтварысь у Сулеймана ібн Даўда - у яго позірк у змрок, у пыл пад яго нагамі. Замірай каменнем на глейкім баку Бахмута, каб ня ведаць больш, што мы учынілі з намі - мітусня і шум. Мільён ужо гадоў вядома пра чуму, вайну, і праклён на абодва дома.
З'ехаў у Польшчу кум, змяніла акаўнт Хадіджа, і палкоўнку пад руку больш ніхто не дыша.
***
Когда туман прихватит за висок, сжигай все, что горит, на свет беги, ори, свисти в оранжевый свисток – все будет тщетно. Где-то муравьи уже наткнулись на следы твои и вытянулись в нитку кочевую.
Хоть двести лет ты проведи в пути, хоть триста – не откладывай итог - в один из дней подайся на восток, смотай дорог размотанный клубок,
найди свой город. Мелом очерти косяк двери тяжелой и порог. Запрись за ним и времени пирог разрежь слоями прямо на живую. Оно получит рану ножевую, тебе достанется приемлемый кусок, чтоб записать все то, что ты предрек, пророком записавшись…
Но они - потомки и наследники твои - они получат лабиринты строк, и каждый как волшебный пузырек, переливаясь в голосах и лицах, покатится, стремясь на край страницы, где всякому дано остановиться и в текст впитаться, как воде в песок.
Когда туман охолодит висок, и опустевший муравейник ветер сдует, ищи Макондо или не ищи -
он сам тебя с собою зарифмует.