Искусство поэзии

Анатолий Уминский
Из глубины сердечной эхо
Велит мне: - Отпускать не смей,
Пока не сделалось потехой,
Пока добру учу людей.

Как мотылька ловлю проворно ...
Чтоб вдруг придумать мир чудес;
Я лёгким стал бы словно волны,
Чтоб холод меж людей исчез.

И стих тот, что рождён струною
Нашедший тут же звук, и ритм
Польётся тихою рекою,
Ручьём прозрачным зазвенит.

*.   *.   *.   20.06.2023 г.

ARS POETICA

Echo z dna serca, nieuchwytne,
Wola mi: „Schwyc mnie, nim przepadne
Nim zbledne, stane sie blekitne,
Srebrzyste, przezroczyste, zadne!”

Lowie je spiesznie jak motyla,
Nie, abym swiat dziwnosci; zdumial,
Lecz by sie ksztaltem stala chwila
I abys, bracie, mnie zrozumial.

I niech wiersz, co ze strun sie toczy,
Bedzie, przybrawszy rytm i dzwieki,
Tak jasny jak spojrzenie w oczy
I prosty jak podanie reki.

*** Leopold Staff.