А хто любіць, як маці?
Хто яшчэ можа так шкадаваць?
Зубы сціснуўшы, ціха пахаці
Для цябе,каб ты змог адшукаць
Тую мрыю, што вельмі патрэбна,
І жыццё абы лепшае,так,
-Боты цэлыя? Шапка надзета?
-Ма, ды досыць...
-Я проста, сынок.
Шапку звязвала, аж немагчыма,
Ды і куртка ўсё ціснула мне.
Цяпер я разумею,жыла ты для сына.
Кожны год я на могілках плачу пра гэта табе.