Добры дзень, шаноўныя чытачы! Зноў адчыняе вакенца для вас “Літаратурная гасцёўня”. Слаўная слаўгарадская зямля ў восеньскую пару года захаляе пейзажнымі краявідамі не толькі мастакоў жывапісу, але і таленавітых літаратараў, якія апісваюць яе словамі, ўслаўляюць і захоўваюць малюнкі роднай зямлі на паперы моўнымі сродкамі.
У зборніку вершаў Фелікса Шкірманкова “Пад прысягай сумленню”, размешчаны твор “ПАЭТЫЧНАЯ НІВА”, у якім параўноўваецца праца хлебароба з працай пісьменніка, стваральніка вершаваных радкоў.
Паэтычная ніва – не хлебнае поле,
Ураджай выспявае на ёй не штогод.
І здараецца так, што нічога не родзіць –
У паэта на ніве адзін недарод.
І ніхто патлумачыць не можа такое.
Быццам нехта сурочыў сяўца, і ён змоўк.
Але непагадзь гіне, а зерне жывое
Прарастае, і рунь уздымаецца зноў.
І вяртаецца радасць да новых спатканняў,
Рассыпаецца друзам няўдачы гара,
І ад водгука шчырых сяброўскіх прызнанняў
Адчуваеш – дажынкам яшчэ не пара.
І сапраўды, вершаваныя дажынкі, аб якіх вядзе размову Фелікс Уладзіміравіч, яшчэ будуць наперадзе… Натхняе пісьменніка родная прырода, мясціны, дзе прайшлі гады дзяцінства, юнацтва, маладость, дзе захапляе яго і акутвае цішынёй сталасць.
ДА ПРЫРОДЫ ДУШОЙ ПРЫТУЛІЦЦА
Там, дзе Пронка старая, стаяць векавыя дубы.
З нецярпеннем узімку чакаю,
Калі лета надыдзе і можна туды
Мне прыйсці, дзе душой спачываю.
Там яшчэ захавалася рэшта таго,
Што складала калісьці адметнасць улоння
І было атачэннем дзяцінства майго,
Што не проста пабачыць сягодня.
Там на золаку з вудай люблю пасядзець,
Цішынёй на ўвесь дзень наталіцца,
На бабра, што не бачыць мяне, паглядзець,
Да прыроды душой прытуліцца.
І прабегчыся ў думках па зніклых гадах –
Дзякуй Богу, пражыта нямала,
Успомніць жахі вайны і цяжар на плячах,
Што Айчына са мною трымала.
Дзякуй вам, па-над Пронкай старыя дубы,
З хваляваннем я з вамі спаткання чакаю.
Каля вас я не знаю бяды і журбы,
Каля вас я сябе маладым адчуваю…
Патрыятычная тэма заўсёды прысутнічае ў творчасці пісьменнікаў і з’яўляецца асабліва важнай для людзей, якія перажылі ліхалецці Вялікай Айчыннай вайны, для нашчадкаў. А для ветэрана і грамадскага дзеяча Фелікса Шкірманкова - тое, з якім густам зараз у грамадстве падаецца гістарычнае мінулае, звязанае з ваеннымі дзеяннямі Вялікай Айчыннай вайны, дзе перепляліся паміж сабой хлусня і самападман, якія прапагандуюцца, не толькі здзіўляе, але і абурае. Той, хто не прайшоў выпрабаванні вайной, не зведаў жудасці прыгнёту і болю, не мае дакладнага ўяўлення аб сапраўдных перажытых пачуццях, не можа судзіць аб падзеях на гэтую тэму.
З нагоды надыходзячага свята дня вызваленння раёна ад нямецка-фашысцскіх захопнікаў Фелікс Уладзіміравіч падрыхтаваў новы верш:
ФРОНТОВОЕ МЕНЮ
Кто-то скажет, прочитав:
- Выдумал такое!
Ну какое может быть
меню фронтовое?
Там война, не до меню,
Там снаряды рвутся.
Была норма и по ней
солдаты питались.
Норма была и её
выделяли.
Кашевары из нее
это самое меню
составляли.
Оно было из двух блюд:
первое, второе:
суп гороховый – пюре
и что-нибудь такое,
вроде пшенки-размазни
со свиной тушенкой.
Когда на отдых отведут,
Меню солдат меняется,
К обеду вместо сухарей
Хлеб свежий полагается.
И котловой паек тогда
Заметно расширяется.
И Военторг ассортимент
Съестной предлагает.
И тут уж каждый на свой вкус
Да что-то выбирает.
И с наслаждением потом
Из козьей ножки дым пускает.
Махорка входит в рацион,
Солдат ее не покупает.
Она в кисете у него
Всегда бывает.
Такое вот оно меню
У солдата фронтовое,
Без ресторанных мудрых блюд,
Житейское, простое.
Но на войне, как на войне,
всякое бывает,
И если ротный кашевар
обед не доставляет,
Его в солдатском вещмешке
«НЗ» в брикетах заменяет.
В них суп гороховый – пюре
и гречневая каша.
И на «буржуйке» в блиндаже
Солдат сварганит в котелке
первое, второе,
Не изменив на свой манер
меню фронтовое. 12.11.2019
А чытачы раённай газеты “Прысожкі край” віншуюць ветэранаў і ўдзельнікаў Вялікай Айчыннай вайны з надыходзячым святам – днём вызвалення Слаўгарадскага раёна ад нямецка-фашысцскіх захопнікаў, зычуць усім здароўя, плённай працы, дабрабыту ў сем’ях і добрага творчага настрою ў іх жыцці.
На гэты раз у “Літаратурную гасцёўню” завіталі некалькі таленавітых пісьменнікаў Андрэй Герашчанка і Фёдар Мацішаў, Раман Саўчанка і іншыя землякі, а таксама госць з суседняй вобласці Ўладзімір Крукаў, з якімі прапануем знаёмства на “Літаратурнай старонцы” раённай газеты “Прысожскі край”.
Андрэй Яўгенавіч Герашчанка прайшоў складаны шлях станаўлення асобы - грамадзяніна!
Маленства вядомага земляка прайшло ў вёсцы Рэкта Слаўгарадскага раёна, дзе ён нарадзіўся 26 сакавіка 1967 года і атрымаў адукацыю. У 1991 годзе скончыў біёлага-хімічны факультэт Віцебскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута імя С.М.Кірава.
Узнагароды, якія ён атрымаў за плённую працу на літаратурнай ніве гавораць аб выбітнасці нашага земляка. У студзені 2016 года Андрэй Герашчанка ўзнагароджаны Медалём Пушкіна, якую, сам уладальнік ліча сапраўднай дзяржаўнай узнагародай. “Яна для мяне каштоўнасць, таму што гэта медаль сапраўдная”, - дадае Андрэй Яўгенавіч, - “Яна адна дзяржаўная ў Расеі, якая даецца пісьменнікам. Астатнія - грамадскія - Цютчава, Лермантава, ёсць грамадская Пушкіна і г.д. Яе няма ў многіх літаратараў, хто ўяўляе сябе вялікім “мэтрам” або “зубрам”. Дадзеная ўрадавая ўзнагарода – медаль Пушкіна па Указу прэзідэнта Уладзіміра Пуціна, уручаецца пісьменнікам за асабістыя дасягненні ў літаратурна-выдавецкай дзейнасці.
Акрамя таго, Андрэй Герашчанка ўзнагароджаны медалямі: “60 гадоў вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў” (2004 год); “60 гадоў Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне” (2005 год); “20 гадоў вываду савецкіх войскаў з Афганістана” (2009 год); “100 гадоў славянскаму руху на землях Беларусі 1909-2009 гг.” (2009 год) і граматамі. Ён з’яўляецца пераможца міжнародных, расійскіх і беларускіх літаратурных конкурсаў.
Андрэй Герашчанка з’яўляецца членам Саюза пісьменнікаў Беларусі з 2005 года, Саюза пісьменнікаў Саюзнай дзяржавы з 2010 года, член Саюза пісьменнікаў Расіі з 2011 года. Старшыня грамадскай арганізацыі «Русский дом». Старшыня Каардынацыйнага савета кіраўнікоў беларускіх грамадскіх аб’яднанняў расійскіх суайчыннікаў пры Пасольстве Расійскай Федэрацыі ў Рэспубліцы Беларусь. Сапраўдны член Рускага гістарычнага таварыства за мяжой. Матэрыялы Андрэя Герашчанка выдаваліся на старонках часопісаў і газет: «Наш современник», «Московский вестник», «Великоросс», «Москва и соотечественники», «Московский литератор» (Россия), «Простор» (Казахстан), «Геополитика» (Италия), «Немига литературная», «Неман», «Народная газета», «Знамя юности», «Настаўніцкая газета» (Беларусь); Інтэрнэт-парталах «Материк», «Фонд стратегической культуры», «Фонд «Русское единство», «Столетие» (Россия) і іншыя. Аўтар кніг “Опалённая войной Белоруссия” (2019), “Андрей Полоцкий” (2018), “Грюнвальдская битва” (2015), «Несгибаемая Вера. О жизни и подвиге Веры Хоружей» (2015), “Сергей Притыцкий” (2013), «Очерки по истории Полоцка и Белой Руси» (2013), «Легендарные полочане» (2012), «Сыны Отечества. Славный 1812 год» (2012), «Мы во Вселенной» (2012), «На пороге Вселенной» (2013), “Путь к звёздам. Малая энциклопедия космонавтики” (2014), “Достославный Симеон” (2013), “Сыны Отечества. Батька Минай и дядя Костя” (2013), “Сыны Отечества. Пётр Машеров и Сидор Ковпак” (2013), «Проклятый клад» (2013), «Сквозь паутину тьмы» (2001), «Планета теней» (2001), «Пронзая время» (2002), «Змеиный царь» (2007), «Беларускія камедыі» (2007), “Учебка. Армейский роман” (2013), “Наркота” (2013), “Остров Даманский” (2010) і іншых.
Андрэй Герашчанка разважае на конт сваёй творчай дзейнасці сур’ёзна і лічыць, што важным этапам для яго была праца над кнігамі пра вайну ў серыі “Гісторыя для школьнікаў”, якія выйшлі ў апошнія пяць гадоў у выдавецтве “Беларуская энцыклапедыя ім. П.Броўкі”. “Яны (кнігі) разышліся па ўсіх бібліятэках Рэспублікі Беларусь, і я атрымаў нямала водгукаў, якія пераканалі мяне ў неабходнасці не адыходзіць ад тэмы вайны...”.
Рэцэнзію на выданне кнігі «Опалённая войной Белоруссия», якая выйшла ў 2019 годзе, даў доктар філасофскіх навук, прафесар Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры Л.Е.Крыштаповіч. У рэцэнзіі адзначана, што ў сувязі з неабходнасцю захавання гістарычнай праўды лічу мэтазгодным выданне кнігі Герашчанка Андрэя Яўгенавіча, якая складаецца з навукова-папулярных нарысаў па гісторыі Вялікай Айчыннай вайны.
“Эта книга о нашей трагической истории, о миллионах погибших и замученных, убитых и сожжённых заживо, о наших белорусах, о том, как они жили и как умирали ради нашего с вами будущего. О «совках» и «ватниках», которые верили в свою страну и в ватных бушлатах и фуфайках в голоде и холоде, в нечеловеческих испытаниях принесли нам победу и избавление от немецко-фашистской оккупации. О наших дедах и прадедах... С уважением, Андрей Геращенко”.
Нажаль, не ўсе кнігі Андрэя Герашчанка есць у цэнтральнай і дзіцячай бібліятэках, але нават з тымі, якія чытаеш складваецца жаданне прачытаць яшчэ некалькі разоў, бо ў іх раскрываецца гісторыя роднай Беларусі.
Слаўгарадскі край сапраўды вельмі прыгожы. Берагі Сожа ўсхваляюць пісьменнікі, якія жывуць нават за межамі Беларусі. Мяркую, чытачы здагадаліся, што гаворка пойдзе пра Фёдара Мацішава. Усё маленства і юнацтва яго прайшло на берагах паўнаводнага Сожа. Зараз Фёдар Мацішаў жыве на Крымскім узбярэжжы ля Чорнага мора, але сумуе па невялічкай рацэ Проні, дзе яна зліваецца з ракой Сож. Успаміны аб мінулым Фёдар таленавіта апісвае ў асабістых вершах. Амаль цыкл вершаў аўтар прысвячае родным мясцінам.
МОЙ МИЛЫЙ КРАЙ
-1-
ЖАВОРОНКИ НАД ЖНИВЬЁМ
Зовёт меня мой милый край,
Мой грех — я от него отбился,
Пусть для других там и не рай,
Но я-то там родился.
Жаль, память поросла быльём,
Забылись многие тропинки,
И жаворонки над жнивьём
И те веселые дожинки.
Я помню первый каравай
И радость мамы. Запах хлеба,
Вороний громкий в роще грай
И синь безоблачного неба.
Мой милый край. Мне б поглядеть
Твои прекраснейшие виды,
Чтоб можно было умереть
Без всякой боли и обиды.
-2-
МОЯ ЛИ ПРОНЯ?
Стою один на берегу,
В воде Светило,
Узнать никак я не могу,
Здесь детство было?
Мне берег кажется не тот,
Крут изначально,
Река меня не узнаёт
И мне печально.
Вот там же был хороший пляж,
Кусты стеною,
И из осоки камуфляж,
Перед войною?
Вокруг лозняк, сплетённый свод,
Река зажата,
Здесь белый плавал пароход,
Жаль, что когда-то.
И всё не так, и всё не то,
И всё не этак
И не купается никто
В разгаре лета.
Не слышно детских голосов,
Умрёшь со скуки,
Здесь нам сопутствовал улов,
Клевали щуки.
Стою один на берегу,
Мне что, приснилось?
С большим трудом понять могу,
Жизнь изменилась.
Да, я, видать, попал впросак
Заросших веток...
Ведь всё не то и всё не так
И всё не этак! 27.05.15г.
-3-
ДО СВИДАНИЯ, ПРОНЯ!
Мы прибегали налегке,
Какое б не было ненастье.
Ведь в той волшебнейшей реке
Вместо воды плескалось счастье.
И с головой, как в Иордань,
С крутого берега бросались,
И, принимая её дань,
С утра до вечера купались.
Чудеснейшие были дни,
На всех загар чернее сажи.
И в моей памяти они,
Дни, как картины Эрмитажа.
А Проня также всё течёт,
Но заросла невообразимо.
Не отыскать в ней нынче брод,
Не переплыть её вестимо.
Всё расплескалось ведь для нас.
Теперь одни воспоминания...
С крутого б берега сейчас...
Конец всему. И до свиданья! 16.11.19г. Федор МАТИШЕВ
Як піша сам Фёдар Мацішаў: “Мои книги уже не найдёшь. Они издавались небольшими тиражами. Но, одну из книг, посвящённую Славгороду, можно прочесть в вашей районной библиотеке “Аромат диких груш”. З вершамі Фёдара Мацішава, для тых, хто зацікавіўся яго творчасцю, ёсць магчымасць пазнаёміцца на сайтах сацыяльных сетак Інтэрнэту: “Одноклассники”, “Стихи.ру”, “Фейсбук”.
Не аднаразова чытачы знаёміліся з творамі Людмілы Уладзіміраўны Марціновіч на старонках раённай газеты. Лірычныя вершаваныя радкі пісьменніцы працяты любоўю да роднай зямлі, да блізкіх ёй людзей, да наваколля. Унутраны свет Людмілы Марціновіч напоўнены шчырымі словамі падзякі сваёй малой радзіме, якія нараджаюцца падчас назіранняў за прыродай, з якой яна параўноўвае свой лёс. На гэты раз Людміла Уладзіміраўна падрыхтавала мініяцюры-разважанні аб восені на рацэ Сож.
ОСЕННИЕ МИНИАТЮРЫ
******
За Сожем-рекой запылали низины:
Здесь Осень открыла салон “Красоты”.
Краснеют налитые гроздья калины,
Гнут ветки в долине от ветра кусты.
******
Осенним днём мы по лесу идём.
Вдруг тучи заслонили небосвод,
А ветер подгоняет нас вперёд.
Ноябрь слёзы льёт косым дождём…
******
С деревьев осыпается багрянец:
Красу теряет ясень молодой,
У клёна побледнел листвы румянец,
Земля укрыта шалью золотой!
******
Осень - для души моей отрада!
Увы, но мы расстанемся с тобой!
Свежа твоя вечерняя прохлада,
С утра бодрит морозчик молодой.
Лёс чалавека вельмі не прадказуемы, бо не кожны ведае дзе сустрэне сапраўднае каханне да жанчыны, засумуе пра маці, аб роднай зямлі, - якія адкрываюць таямніцы непаўторнай прыгажосці, чуласці душы ... Яшчэ з дзяцінства ў Рамана Аляксандравіча Саўчанка выявіўся пісьменніцкі талент, і яго вешаваныя творы былі размешчаны ў раённай газеце, калі ён вучыўся ў 5 класе. Успамінае Раман Саўчанка і запамінальны момант з асабістага жыцця, калі на адной з літаратурных сустрэчаў, Фелікс Уладзіміравіч Шкірманков падарыў яму асабісты зборнік вершаў з аўтографам ...
Для шырокага кола чытачоў “Літаратурнай гасцёўні” рэдакцыя з вялікім задавальненнем прапануем творы Рамана Саўчанка. Твор “Журавли” - гэта параўнанне жыццёвага лёсу птушкі і чалавека, якія пакідаюць родныя мясціны, але з надзеяй на вяртанне…
ЖУРАВЛИ
По-над лесом, по-над полюшком
Предрассветною порой
Журавли убиты горюшком
Покидали край родной.
Пролетая над чертогами,
Где родились и росли,
Пред неблизкою дорогою
Песню грусти завели.
И лилась та песнь тоскливая
Тихо, плавно, как река:
“Ах, прощай, сторонка милая!
Ах, прощайте, облака!
Ждите нас порой весеннею,
Как снега сойдут с полей,
Как сожгут листву весеннюю –
Вы встречайте журавлей!”
Восеньскі настрой атаясамляецца з асабістым ўнутраным светам Рамана Саўчанка, які паўплывае на яго пачуцці і перадае сум і жалю, адчыняе патаемныя вобразы, якія быццам прайшлі выпрабаванне часам, што пераадолелі нягоды, каб сустрэць веснавое цяпло і наталіць ім сэрца.
ПЕЧАЛЬ
Жёлтый клён за окном осыпается:
Сыплет золотом листопад,
И печалью душа наполняется –
Не вернёшь наши годы назад!
Не вернёшь те мгновенья чудесные:
На Земле так бывает всегда.
Лишь холодное время безмерное
Беспрерывно течёт, как вода.
Нават падчас лекцыйных заняткаў у студэнцкія вясёлыя гады Раман Саўчанка з цеплынёй і любоўю ўспамінае аб самым родным чалавеку – маці, і, на перапынку паміж заняткамі, перадае паперы асабістыя думкі, пачуцці і нават віншаванні для яе ў святочны дзень: “14.10”.
МАМА
Этот день самый добрый и ласковый
Отмечают сейчас в октябре.
Для тебя специально украсила
Осень золотом клён во дворе.
*******
Мама – самое тёплое слово!
Мама встретит с улыбкой всегда.
Мама – жизненная основа!
Мама как же люблю я тебя!
Сколько песен, стихов уж рассказано,
Сколько добрых написано слов.
Так прими ж благодарность, родимая,
За заботу свою и любовь.
Обо всех на земле ты заботишься
Не щадя, не жалея себя.
Ах, спасибо тебе, моя мамочка,
За то, что ты есть у меня!
Нібы напамінам аб мінулым гучаць вершы Веры Стасенка, якія раскрываюць сэнс перажытых пачуццяў і запрашаюць вярнуцца ў маленства, успомніць аб родных мясцінах, блізкіх людзях, знаёмых.
ДНІ СІВОЙ ДАЎНІНЫ
Думка хваляй прыйшла, успамін абудзіла
Аб матулі, што доляй мяне надзяліла:
Мне пяшчоту дала, і стараннасць да працы,
І любоў да людзей, цяжкіх спраў не цурацца.
Я сяджу ў задуменні, назіраю ў акенца,
Успамін прыляцеў, - зашчыміла ля сэрца:
Дзе матуля мая, што мяне зберагала?
Мой унутраны свет дабрынёй аздабляла…
Паляцеў успамін да дзівоснай прасторы,
Дзе бруіцца крыніца, долы сцелюць уборы.
Нібы птушка, лячу да рачной пераправы,
Дзе маленства прайшло – захаваліся мары.
Месяц ясны ўзышоў, запаліў побач зоркі,
Успамін уцякае за лес і пагоркі.
Ночка трэцца ля хат, зазірае ў вакенца...
Дні сівой даўніны зберагу каля сэрца. 25.09.2019 г.
У гэтым годзе ў Веры Стасенка выйшала з друку першая кніга для дзяцей дашкольнага ўзросту на русскай мове “Азбука садово-огородная”.
Кніга вершаў для дзяцей і іх бацькоў, а таксама для выхавальнікаў дашкольных устаноў, будзе добрым дапаможнікам пры засваенні літар і гукаў рускага алфавіту. Дапаможа пашырыць кругагляд дзяцей і дарослых у цікавай гульнявой форме, знаёмячы іх са светам садавіны, ягад, гародніны, якія растуць каля дома. Зараз пісьменніца рыхтуе новую кніжку для дзяцей “Кто и как живёт…”. Некалькі вершаў з будачай кнігі прапануем нашаму чытачу:
КЛЕНОВЫЙ ЛИСТОК
Кленовый листок на осенней опушке,
С ним ветер играет, как пёсик с игрушкой.
Подбросит, он по ветру резко умчится,
А после махнёт, будто крыльями птица…
Кленовый листок за ветлу зацепился,
Под солнцем блестит, пёстрым цветом искрится
Он солнечный свет на себе отражает,
С осенним лучом, яркий день провожает.
19.09.2019
ОПУСТИЛИСЬ СУМЕРКИ
1.
Затерялся день в ночной прохладе,
Опустились сумерки на землю.
И сидит туман в глухой засаде,
Ждёт рассвет, чтобы умыть аллею.
2.
Расселились в небе густо звёзды.
Облака скрывают очертанья…
Под шумок речушки, в тишь природы
Ночь ушла, сменяя одеянья.
3.
Встал рассвет, птиц голоса проснулись.
Горизонт открыл заре дорогу;
Лучики-реснички улыбнулись,
Вышел день к желанному порогу!
02.11.2019 г.
Не толькі нашы землякі завіталі на старонку “Літаратурнай гасцёўні”. Зацікавіўся краявідамі Слаўгарадскай зямлі пісьменнік з горада Добруша Гомельскай вобласці Уладзімір Крукаў. У сваіх радках ён пранікнёна апісвае краявіды беларускай зямлі. Асабліва тое месца, дзе зараз жыве і працуе. Уладзімір Крукаў з’яўляецца членам Расійскага саюза пісьменнікаў. Піша амаль толькі пейзажныя лірычныя вершы на русскай мове. Есць некалькі вершаў на беларускай мове, якія ён прысвяціў роднаму гораду.
ДОБРУШУ
Дзе ўецца Іпуць праз раўніну,
Стаіць мой Добруш на мяжы
Ды Гомель, сеўшы на Сажы,
Свой шлях вядзе на Украіну.
Трывалы гораду падмурак,
Наш даўні продак залажыў:
Радзіме добра паслужыў
І для сябе знайшоў прытулак.
Яму не раз у ліхалецце
Адзець хацелі ланцугі,
Але ён падымаў сцягі,
Пераадолеўшы нашэсце…
Жыве, працуе люд руплівы:
Цудоўных шмат вакол людзей.
Заўседы рад сустрэць гасцей
Мой горад светлы і шчаслівы.
Я ў гэты горад закаханы!
Няма мне лепей, даражэй
Смех, што гучыць сярод дзяцей.
Тут хлеб з палёу плыве духмяны.
Дзе ўецца Іпуць праз раўніну,
Стаіць мой Добруш на мяжы
Ды Гомель, сеўшы на Сажы,
Свой шлях вядзе на Украіну.
У вершаваных радках Уладзіміра Крукова вобразы закаханых людзей асаблівыя, індывідуальныя. У іх аўтар параўноўвае жанчыну з прыгажосцю роднай зямлі, а ўзаемаадносіны каханых напоўнены пяшчотай і шчодрай сэнсавай гамай уяўленняў аб непаўторнасці лёсу, які атаясамляецца ў сугуччы са з'явамі прыроды.
ТЫ В МОИХ ГЛАЗАХ - ОЧАРОВАНЬЕ
Ты в моих глазах – очарование!
Соткана, как будто из цветов.
Милое и нежное создание,
Пахнущее травами лугов.
Ты - моя душевная отрада!
И ни с кем нельзя тебя сравнить.
Твоего достаточно лишь взгляда,
Чтобы наповал меня сразить.
Помнится, однажды у дороги
Мы с тобой срывали васильки,
Тронуты загаром нежным ноги
С трав порхали, словно мотыльки.
Я в глазах янтарных видел небо,
Так хотелось мне тебя обнять,
Средь полей неубранного хлеба
Губы милой страстно целовать.
Верю, дружбы не порвутся узы,
Бог послал мне ангела с небес,
Чтобы тайно, пыл пришедшей музы,
Никогда бесследно не исчез.
Каб параўнаць творчасць аўтара трэба прачытаць некалькі яго вершаў, якія перадаюць унутраны свет яго чуласці і спачування. Лірычныя вобразы вершаваных радкоў Уладзіміра Крукава - гэта карціны пейзажнага жанру, якія, нібы на выставе можна ўявіць падчас наведвання галерэі, дзе прадстаўлены карціны навакольных краявідаў, уражваюць непаўторнай прыгажосцю і талентам, з якім аўтар іх стварае.
ОСЕНЬ
Солнце низко голову склонило,
Сутки укорачивают день.
Облака глядят с небес уныло,
Бросив наземь призрачную тень.
Луг, как будто мокрая тряпица,
На реке морщинистая рябь.
В поле, где невестилась пшеница,
За чернела вспаханная зябь.
Собирают стаи снова птицы,
Подходящей ждут давно поры.
Паучки плетут искусно нити,
Кружевом украсив пустыри.
Раскраснелись гроздья у рябины,
Слышен запах яблок, воздух чист,
Ветерок, гуляя средь долины,
От берёзок гонит палый лист.
подготовила Вера Стасенко, ноябрь 2019