Твой двояшчійся вобраз,
выразна так,
падзелены быў,
на тады і цяпер…
Што засталося цяпер
хвалявала,
але ценем,
бяспамятны ценем…
А...
Што было між намі?
Здавалася мне, то закрыта навек
і памрэ разам з целам…
Да, ідзі ж, ты!
Бессань дзікая…
Блюз…
Ты! – была вінаватая,
гэта хрыплю,
ты адна…
І сціскаючыся пад асыпкам з'едлівых блікаў, разумею,
закляк, каб хоць выжыць,
выкрэсліваў з падсвядомасці…
Уцякаў на край свету,
співаўся,
спальваў бескарыснае час…
Але, ідзі ж, ты!
Выразна - зоркі!
Бачу зоркі,
што таксама запальваліся
у
бяздонных вачах…
А аблічча твой старанна цвятной,
месяцам у акне?
...І так выразна чую словы,
што звіваліся ў клубок,
і плёскаліся, як рыбы ў затокі…
...І як блікі,
лягчэйшае блікі цяклі па вуснах…
Што я піў з гэтых вуснаў?!
І, навошта мне ўсё гэта,
навошта?
Задыхаючыся,
шапчу,
задыхаючыся...
Ты апынулася правы,
чарнавік маёй жыцця бяздарны,
мы проста ратаваліся,
мы нейкі час дыхалі адзін адным,
а пасля…
То асечка.
Асечка перадзімовай блазноты.
Світае…
І вось яны,
новыя рытмы,
заглушаючы блюз,
малаткамі адбойнымі
рвуцца скрозь сцены
і грукочуць, грукочуць.
ДА-ЖЫЦЬ, ДА-ЛЮБІЦЬ, ДА-ТРЫВАЦЬ!
...І вось так - цэлы дзень,
у
мазгаўні.
Дажыць, дажыць, дажыць, дажыць!
Да. Жыць!!!