На золку промнi лашчаць неба,
З лагодай расцякаюцца па гладзi цёмнай.
Святло на вушка зоркам шэпча:
– Адпачывайце да наступнай ночкi зорнай…
Зазiхацiць нябёс лазурак,
Ды толькi бачым купал той праз сваю прызму.
Завесiм шчыльна дымкай хмурай,
Душэўным болем, што навеяў горыч, крыўду.
Цямнее неба па-над намi,
Сцiскаецца i апускаецца на плечы.
Трымаем мы яго гадамi,
I як бы не iмкнулiся, шкада, не збегчы.
За намi неба заўжды следам,
Яно вiецца ў нашых думках павуцiннем,
Пафарбаваная сюжэтам –
Душы i сэрца сачыненнем незабыўным.
Ад неба збегчы немагчыма,
Мажлiвасць перафарбаваць дае нам доля.
Шукаць жывiцу, каб лячыла,
Пабудаваць свой човен – выбрацца з юдолi…
Калi жыццё нас вечна песцiць,
Здыецца неба злосным, хмурым не бывае.
Яно нам проста ладзiць квэсты,
Загадкi шле, з сабой на зорку зазывае.