***
Халоднай ноччу я ў шырокім, цёмным полі
Каля агнішча лёг і сьціхнуў у паўсьне.
Агонь усё слабеў... урэшце зьнік паволі...
І ўраз зрабілася вясёла неяк мне!..
Хай, шэры попел, ты агнішча ўсё сабою
Ў нядоўгі час здалеў, як рызаю, пакрыць, –
Я ведаю, што там агонь дрыжыць пад ёю,
Я ведаю, што там чырвоны жар гарыць...
Хай чарада гадзін панурых, нудных, шэрых,
Як попел, на душу мне клалася ўвесь час,
Хаваючы сабой агонь гарачы веры, –
Хай не відаць яго... а ўсё ж ткі ён ня згас!
1910
Холодной ночью я в широком тёмном поле
Прилёг к костру и замер в тишине.
Огонь ослаб… погаснув поневоле…
И радостно тотчас же стало мне!..
Пусть, пепел серый пеленой своею
Кострище в краткий час сумел покрыть, –
Я знаю – там дрожит огонь под нею,
Я чувствую – там красный жар горит.
Пусть череда часов унылых, нудных, серых,
Как пепел на дУшу ложилась мне подчас,
Скрывая весь огонь горячей веры, –
Не видно пусть… он всё же не погас!