Максим Багданович Напилося сонца са крыниц сьцюдзё

Коломийцева Екатерина
*  *  *

Напілося сонца са крыніц сьцюдзёных,
Усьцягнула ў вышу зь іх ваду, як пар;
І, ўзьляцеўшы шпарка па праменьнях тонкіх,
Пар зрабіўся сьлічнай чарадою хмар.
 
Ў даль яны памкнулі, і лятуць пад імі
Нівы ды балоты, поле, бор, лука.
Але што там блішча? Ці ня ты, сястрыца,
Ці ня ты ліешся, срэбная рака?
 
Загрымелі ў хмарах гулка прывітаньні,
І далёка буйны вецер іх разьнёс.
Рынуліся хмары да ракі радзімай
І зьліліся зь ёю ліўнем кропель-сьлёз.
 
[1911–1912]



Пило солнце влагу с родников студёных.
Нежный пар впитал их каждый тёплый луч.
И, поднявшись быстро тонкими волнами,
Стал дрожащий воздух чередою туч.

Вдаль они помчались и летят под ними
Нивы да болота, поле, бор, лука.
Только что там блещет? Уж не ты ль, сестрица?
Ты ли серебришься, воды льёшь, река?

Загремели в тучах гулкие приветы.
Далеко их буйный ветер поразнёс.
И сорвались тучи к дорогой речушке,
И смешались с нею в ливне капель-слёз.