Зноуку наукол вайна,зноуку мы маучым.
Галоунае што не сення, што не у мяне.
У кожнага на маучанне ёсць сто прычын.
Праца, сям'я, крэдыты, болi у спiне...
Моучкi глядзiм як залiуся крывёй сусед,
Як усё што люба яму знiкла у агне.
Як ён крычыць ад болю, на цэлы свет,
i цiха шэпчам, галоунае каб не у мяне...
Скончыцца та вайна, пройдзе нейкi час.
Сцiхнуць пажары, як жудасны сон...але
Што мы пакiнем нашчадкам па "цiхiх" нас?
Што застанецца ад нас, па той цiшыне?