Далось што за жыццё - шматкі-кавалкі бачыў.
Я назіраў, як што зышло на ад.
І сёння ж так, галёнікі ў прыдачу.
Ў плынь таямніц здаволіўся мой гад.
І не з маіх часін, каб біць да біць трывожным.
Па часу, што маё - той звон на глебе змоўк.
І вершы, і "стихи", давольным-недавольным.
І непрыкладным - нават і не змрок.
Не воблака, не песні пра Радзіму.
Не гук для супярэчанняў - а як?
Жыццё і я - дарэмныя глядзіны.
І смерць, і памяць - была-будзе так.