Неверагодна!
У гадзіну раптоўны
я страпянуўся,
увесь, як ёсць,
у перадранішнім пату.
Ламаю вушы...
Божа, што ж, што ж, там за гарызонтам, скаланаючыся лямантуе, як быццам яго цяпер разрэжуць на кавалкі?
Навальніца.
Патоп.
Вайна.
Ці землятрус...
Між волі сцяўся ўвесь...
А яно ўсё бліжэй.
Бліжэйшы.
Але!
Пырснуў у неба першы прамень
і абагрыў іх
той фарбай на карціне,
той,
дзе Грозны з сынам.
А цеплавой удар паветраны,
напалову з пяском,
прымусіўшы
шкла завішчаць...
І тут жа, адляцеў ён,
на поўдзень.
І адпусціла...
А я, раптам, зразумеў.
Што ж я, дурань, хоць што-небудзь зразумеў?
Што ўсе крывавай становяцца світання на Зямлі.