Думкi мае, быцццам хвалi марскiя,
Сэрца хвалююць то сонцам, то бурай,
Рвуць мне душу, як марская стыхiя,
Тайны мiгаюць, як кольца Сатурна.
Мiр разнастайны, вакол недамоўкi,
Хмары трымаюць святло ў затачэннi.
Цiнай i панцырам зручным i ёмкiм
Спрытна хаваюць вясны абуджэнне.
Цяжка заўважыць святло, што ад сэрца,
Путаем часта яго з лiхтарамi.
Божым Законам уменне паверыць –
Высветлiць шлях, што шукалi вякамi.
Дзесяць яго Запаветаў стагоддзi
Душам заблудшым - кiрунак, праменьчык
Выйсця на шлях, каб узняцца ў палёце,
След свой у сэрцах пакiнуць навечна…