Зорачка у небе

Мария Мучинская
Зорачку ў небе, што шлях наш хавае,
Край мой гаротны вякамi шукае.
Ў Цемры, самоце схаваў яе Каин,
Вецер хлуслiвы спявае над краем.

Ткуць павукi павуцiнне на сэрцах,
З`едливы дым раз`ядае нам вочы.
Зорачку ў небе трымаюць у клетцы,
Звiтай бяздарна хлуслiвым клубочкам.

Цёмныя хмары снуюць днём i ноччу,
Чорнаю фарбай малююць праменi.
Шлях наш на зорку яны, вiдавочна,
Мроюць навекi схаваць у суценнi.

Мараць замерцi, не рухацца ўперад,
Толькi прырода iмкнецца да зменаў.
Клiча на зорку, дае шанс паверыць
Зыркiм, напоўненым праўдай праменям.


ЗВЕЗДОЧКА В НЕБЕ

Звездочку в небе, что путь наш скрывает,
Край мой горестный веками ищет.
В темноте, в страданиях спрятал ее Каин,
Ветер лживый поет над краем.

Ткут пауки паутину на сердцах,
Ядовитый дым разъедает нам глаза.
Звездочку в небе держат в клетке,
Свитой бездарно лживым клубочком.

Темные тучи снуют днем и ночью,
Черною краской красят лучи.
Путь наш на звезду они, очевидно,
Мечтают навеки спрятать во мраке.

Мечтают замереть, не двигаться вперед,
Только природа стремится к изменениям.
Зовет на звезду, дает шанс поверить
Ярким, наполненным правдой лучам.