Амаль дзесяць вякоў,
На зямлi пращуроў,
Як з`явiлiся якiсь плямёны,
Дзе дрыгва з берастой,
Ды чарот над вадой,
Калыхаўся у расцы зялёнай
Нi туды, нi сюды,
Не пралезць, не прайсцi,
Навыт чорт свае лапы зламае,
Але ў гэтым цянжарным,
Марудным жыццi,
Чалавек прыгажосць адшукае...
Так i продкi мае,
У гушчарным лясе,
Будавалi паселiща гуртам,
На пагорках, дзе вышэй,
Да сонца блiжэй,
На адкрытай мясцовасці, пустках...
Cкрозь багну пракладалi драўляны насцiл,
Чы ўбiвалi сасновыя палi,
Вярыгодна, ядзерна мiнула вайна
Пабудовы нiдзе засталіся…
Невядома, але, год за годам iдзе,
За стагодзем, iмкнецца стагодзе,
I у гэтым вар`яцкiм жыцця чарадзе,
Прачынаецца лютасьць ў народзе...