ТЫ БУДЗЕШ ІНШАГА ЛЮБІЦЬ...
леанід ПРАНЧАК
Адчай у небе і ў вачах.
Блакітам можна захлынуцца.
Мінула ноч – бусліны ўзмах,
Я не паспеў і азірнуцца.
Дыміцца прысак, не агонь,
Ужо нямілы ды гарачы.
Астудзіць дзікі жар яго
Вятрыска снежны і лядачы.
Развее попел у палях.
Кахання збэрсанага рэшткі:
Зламаны лёс,
Знядбаны шлях...
Ляці, душа!
Я следам – пешкі.
Хачу, як сон, цябе забыць.
Бо ўжо падспудна разумею:
Ты будзеш іншага любіць,
А я ад роспачы здурэю.
15.02.2022