Тры бярозы ля ракі песеньку спявалі
І пяшчотна з боку ў бок лісцем калыхалі.
– Ой ты, рэчачка-рака, што засумавала,
Ці на сэрцы ў цябе зноў самотна стала?
- Так, сябровачкі мае, на душы трывога,
Бо не ведаю куды прывядзе дарога.
Праз чужынскія лясы не хачу струіцца.
Там вядзьмак можа прыйсці, каб з вады глуміцца.
– Не, не можа гэтак быць! – цешаць рэчку дрэвы.
Па лясам і па лугам шлях трымай ты смела.
Наша родная зямля не дапусціць здзекаў,
Усю вадзіцу зберажэ на патрэбу лекам.
Птушкі з лесу прыляцяць, бо іх вельмі многа,
Там, куды вядзе цябе слаўная дарога.
Будуць ціўкаць і свістаць, ды памыюць крылы.
Твая чыстая вада ім даруе сілы.
А затым прыскача конь, быццам з ветрам зліты,
Топне па вадзе нагой, фыркне самавіта.
І яму ты не шкадуй чыстае вадзіцы,
Каб далёка ўмеў скакаць, трэба ўсласць напіцца.
Будзе пыл сталбом ляцець з-пад яго капытаў.
Ну, а ты цячы далей, дзе калыша жыта.
І аднойчы дзесьці там ты сустрэнеш мора.
Але, мабыць, гэты час будзе не так скора.
17.08.21