Она хату белила
И волшебной рукой
Стены, верх обводила
Васильковой каймой.
Я глядел, полон счастья,
На разлив синевы:
Эти очи лучатся
Синим светом живым.
Было время ухода,
Но никак я не мог
Аж до солнца восхода
Бросить хаты порог.
Ведь пути и криницы,
Даже сны, как зарёй,
Обвела чаровница
Васильковой каймой.
И сегодня, у края,
Пусть прошло много лет,
Я ищу, где бываю,
Этот памятный след.
Есть во множестве хаты,
Те, где каждой весной,
Белят стены девчата
И обводят каймой.
Входишь, видишь – не эта,
И тогда без нужды
О дороге разведав,
Просто спросишь воды.
Перевод с белорусского
О.Гориславской
Максiм Танк
Яна хату бяліла...
Яна хату бяліла
і чароўнай рукой
сцены, столь абвадзіла
васільковай каймой.
Я глядзеў у здзіўленні
на разліў сінявы
і на вочы-праменні,
на блакіт іх жывы.
Хоць быў час адыходзіць,
ды ніяк я не мог,
аж да сонца усходу,
кінуць хаты парог.
Бо шляхі і крыніцы,
нават сны, як зарой,
абвяла чараўніца
васільковай каймой.
I сягоння на краю, —
хоць мінулі гады, —
дзе бываю, шукаю
успамінаў сляды.
Толькі шмат у нас хатаў,
дзе заўсёды вясной
белюць сцены дзяўчаты
і абводзяць каймой.
Зойдзеш — бачыш: не тая...
Без патрэбы тады,
пра дарогу спытаеш
ды папросіш вады.