Аднойчы, людзi ўбачылi нейкую жывёлiну,
яна паўзла па зямлi вельмi павольна,
нязграбна, людзi адразу заўважылi, што
палохацца яе няма чаго. Гэта была наземная
чарапаха. Хлопцы акружылi яе, пачалi разглядаць.
Чарапаха зараз жа спынiлася, уцягнула ў сябе галаву,
лапы, огон i не варушылася, цвёрдая, як камень,
падступiцца нельга. Тады адзiн хлапчук, неяк узяў
галiну i сунуў яе ў дзiрку. Чарапаха заварушылася,
высунула ногi i галаву, пасунулася наперад, прама на
хлопчыка. Той спалохаўся, падняй уверх руку з галiнай
i… выцяў ёю чарапаху па панцыру. Раздаўся зычны гук
– i чарапаха зноў схавалася.
Адбылося самае вялiкае дзеянне: чалавек
упершыню падняў узброеную руку на звера…
Прусак, не чарапаха, ён значне слабейшы,
сапраўдны гiдкi баязлiвец.