МІЛАЯ, КАХАНАЯ, СВЯТАЯ!
Леанід ПРАНЧАК
Туманы бялей за малако.
Раніца і тая заблудзіла.
Сохне пад-над вогнішчам трыко.
Ты – у чым матуля нарадзіла.
Сціснулася ў смешны камячок.
Уцякла пад ліпу, каб не ўбачыў,
Мой безабаронны светлячок –
Колкі, неабачлівы, гарачы.
Не глядзі! Маленне і дакор.
Позірк просіць, позірк спапяляе...
Нават захінулася ад зор.
Мілая, каханая, святая!