Мне анёл свае крылы спусцiў
З паднябесся, дзе летнiя зоры
Сцерагуць мой кахання парыў
Зрокам пiльным сваiм без дакору.
Тайну сэрца свайго берагу
Ад вачэй i лiхiх абгавораў.
Каб не даць астудзiць халадку,
Накрываю душэўнаю шторай.
Толькi зоры - сяброўкi душы,
Дзеляць разам са мною пачуццi,
Здольны шчасце маё зберагчы…
Яны - сёстры, мае аднадумцы.
Закаханыя, разам са мной
Кожны вечар iдуць на спатканне,
Не даюць параднiцца з тугой,
Ашукацца ў нахабным падмане.
Зоры дораць лагоду нябёс…
Прамянькамi сусветы шлюць шчасце.
Адчуваю пачуццяў гiпноз
У вачах закаханых, блiшчастых.