У цемнату начы ныраю,
Начное мора хiсткай цiшынi.
Шапочуць шаты ў родным гаi,
Курлыкаюць за рэчкай жураўлi.
Я сэрцам чую говар скрыпкi,
Якая пела пра кахання ўсплёск,
Хвалююся, прашу падтрымкi
У ветра, Бога, каб паслаў з нябёс.
Душа мая ад шчасця млее,
Бушуе, рвецца сэрцайка ўнутры
Лагодна, хваляй шоўку ў шлейфе
Плывуць пачуццi, быццам жаўрукi.
Сасуды, як пiтвом дрымотным,
Напоўнены ад поглядаў i слоў
Каханага, якi пяшчотна
Шаптаў пад спеў садовых салаўёў.
Той шэпат, як пазёмкай, сэрца
Галубiў, журавiнкай называў.
Душа то ластаўкай, здаецца,
Ляцела ўвысь, то быццам ветру шквал.
Напэўна сплю шапталi вусны,
Растане, быццам лёд вясной, мой сон.
I маё шчасце ў момант рухне…
Кахаю… Льецца рэха перазвон.