õ.ð. About love
I picked up the fallen letters from the floor
love has many faces and vistas
the a joined x y z
sometimes vowels were already together
on the square cards
with the child’s play I could use the mini clothespins
attach to a rope
where do I hang this clothesline?
outside the wind blows in my early spring garden
inside it is overflowing with piled up books
paintings in a frame
drawings with adhesive tape on a wall
a red racing car that attracts attention
more than subtle words
the black iron display case as an altar
for candles and special days
is filled with tea lights there too
no room for anything else
than the memory, memorable objects
which I took with me as leftovers.
Little room is left for love
than singing about all that was lost
and just one more trail can be guessed
in the colored glass of window time.
Over liefde
Ik raapte de gevallen letters op van de grond
de liefde heeft vele (ver)gezichten
de a sloot zich aan bij x y z
soms stonden klinkers al bij elkaar
op de vierkante kaartjes
met het kinderspel kon ik de miniwasknijpers
vastmaken aan een touw
waar hang ik deze waslijn op?
buiten waait het in mijn vroege voorjaarstuin
binnen is het overvol met opgestapelde boeken
schilderijen in een lijst
tekeningen met plakband aan een muur
een rode race auto die aandacht trekt
meer dan subtiele woorden
het zwarte ijzeren uitstalkastje als altaar
voor kaarsjes en bijzondere dagen
is gevuld met waxinelichtjes ook daar
geen plek vrij voor iets anders
dan de herinnering, memorabele objecten
die ik meenam als overblijfselen.
Voor de liefde blijft weinig ruimte over
dan het bezingen van al wat verloren ging
en nog een enkel spoor zich laat raden
in het gekleurde glas van de tijd.
International Poetry Day
(March 21, 2021)
For the common people who spend their days
with ordinary things from everyone: pay attention!
If you come across a poet: greet him or her
with respect
take off your hat or bow: that’s not too much
asked once a year on this day
for someone who walks half the time
with his head in the clouds and therefore thoughts
constantly encountering impossible phenomena,
for someone who never did the dishes in a normal way
rinse plates and cutlery, constantly makes mistakes
and puts everything in the wrong places
a self-chosen torture, quest, maze.
He’s like that man I saw this morning passing on the sidewalk
with a cell phone in his hand, busy talking to one completely
unknown for me, then suddenly disappears behind a hedge
transparent branches and in pieces will accomplish his day.
For ordinary people: pour a cup of coffee
if you see a quenched and overworked face drenched
in nocturnal labor, or someone who has his own angels
and demons constantly to fight, chases them to flight.
Be kind to poets. It’s only once a year
that you get the chance to pamper them
who rarely find their labor rewarded and … awarded!
Internationale Po;ziedag
(21 maart 2021)
Voor de gewone mensen die hun dagen doorbrengen
met gewone dingen van iedereen: let op!
Kom je een dichter tegen: groet hem of haar
met respect
zet je hoed af of maak een buiging: dat is niet teveel
gevraagd 1 keer in het jaar op deze dag
voor iemand die de helft van de tijd
met zijn hoofd in de wolken loopt en derhalve gedachten
voortdurend stoot aan onmogelijke verschijnselen,
voor iemand die nooit eens de afwas op een normale wijze
doet, borden en bestek afspoelen, daardoor zich
voortdurend vergist en alles op verkeerde plekken legt
een zelf gekozen marteling, zoektocht, doolhof.
Hij is als die man die ik vanochtend met een gsm in de hand
zag voorbij komen op de stoep, druk pratend tegen een voor mij
volslagen onbekende, dan ineens verdwijnt achter een haag
doorzichtig takken en in stukken zijn dag zal volbrengen.
Voor gewone mensen: schenk een kop koffie in
als u een uitgeblust en overwerkt gezicht ziet doordrenkt
in nachtelijke arbeid, of van iemand die zijn eigen engelen
en demonen voortdurend bestrijdt, op de vlucht jaagt.
Wees lief voor dichters. Het is maar 1 keer in het jaar
dat u de kans krijgt ze eens lekker te verwennen
die hun arbeid zelden beloond en bekroond vinden!
Death and the rose
The evening is like the empty bus driving through the night,
it drives forward without passengers
behind the lifeless windows in the freezing cold
and streets and parks covered with snow;
above this the gathering of silent stars
which throw their lights on earth among cloud covers.
A stray light at the loss
of the most precious. There is still snow
white as white lilies in the fields. They leave
deep traces in the desolate mind
and the landscape following its own laws
between life and death. Frozen in our own memories
your youth is framed with voices, the growth
and progress of the days. The child in you
that goes on its way now parentless, dead end
in the first hours.
The snowbreak soon sets in and feelings follow
slowly across the swamp of new days,
a spring that is as reciprocal as words
reinventing themselves. The rose bushes
that will unfold stubbornly in another morning.
De dood en de roos
De avond is als de lege bus die door de nacht rijdt,
hij raast voorbij zonder passagiers
achter de levenloze ramen in de vrieskou
en straten en plantsoenen met sneeuw bedekt;
daarboven de verzameling van geluidloze sterren
die hun licht op de aarde tussen het wolkendek
laten schijnen. Het verdwaalde licht bij het verlies
van de meest dierbare. Nog ligt er sneeuw
blank als witte lelies op de velden. Ze laten
diepe sporen na in het troosteloos gemoed
en het landschap dat haar eigen wetten volgt
tussen leven en dood. Bevroren in eigen herinneringen
wordt je jeugd met stemmen omkaderd, de groei
en voortgang van de dagen. Het kind in jou
dat nu ouderloos zijn weg vervolgt, blindganger
van de eerste uren.
De dooi wordt spoedig ingezet en gevoelens lopen
traag mee door het moeras van nieuwe dagen,
een lente die net zo wederkerig is als woorden
die zichzelf opnieuw uitvinden. De rozenstruiken
die koppig zullen ontluiken in een andere ochtend.
;
La muerte y la rosa
La tarde es como el autob;s vac;o que atraviesa la noche
pasa corriendo sin pasajeros
detr;s de las ventanas sin vida en el fr;o helado
y calles y parques cubiertos de nieve;
encima de eso la colecci;n de estrellas silenciosas
que ponen su luz en la tierra entre las nubes
deja brillar. La luz perdida en la p;rdida
de lo m;s preciado. Todav;a hay nieve
blancos como lirios blancos en los campos. Dejan
huellas profundas en la mente desconsolada
y el paisaje que sigue sus propias leyes
entre la vida y la muerte. Congelado en tus propios recuerdos
tu juventud est; enmarcada con voces, el crecimiento
y progreso de los d;as. El ni;o en ti
que ahora no tiene padres en camino, fracaso
desde las primeras horas.
El deshielo pronto se instala y los sentimientos corren
lentamente a trav;s del pantano de nuevos d;as,
un resorte que es tan rec;proco como las palabras
que se reinventan. Los rosales
se desarrollar;n obstinadamente en otra ma;ana.