Мечислав Романовский. Сон Земли

Терджиман Кырымлы Третий
Сон Земли

Сияют в небе звёзды–
свет-Месяц их хранит;
в снегу зимою поздней
Земля блаженно спит,

вслед осени невестясь
под звёздами вразлёт,
и видит сны, что Месяц
настороже ей шлёт,

и видит свадьбу с Маем–
веселье не разлей,–
где им ручей играет
и стонет соловей,

а душу её к небу
возносит сам Творец–
на долгую потребу,
а телесам–  конец:

изъязвили вулканы
их поперёк и вдоль,
а волны океана
залили её боль.

Упущенная в небо
стозвёздное, без дна,
на вечную потребу
душа обречена.

Земли наперсник Месяц
ей утешенье шлёт:
бысть много лет и весен
до осени вразлёт.

Мечислав Романовский


Sen ziemi

Niebiosa lsnia gwiazdami,
Jaskrawo ksiezyc lsni,
Snieg pada brylantami,
Pod sniegiem ziemia spi.

Spi cicho, utrudzona
Moca jesiennych burz;
Z niebios jej sny do lona
Zesyla ksiezyc– stroz.

I sni sie jej, ze wdziewa
Czarowny wiosny stroj,
Ze slowik piesn jej spiewa,
I szemrze srebrny zdroj.

I sni, ze ja miluje
Nad wszystkie swiaty Bog.
W blekity, sniac, wstepuje:
Przechodzi niebios prog.
 
I sni, ze ja wulkany,
Rozdarly wszerz i wzdluz,
Ze ogniem zieja rany,
Spienione bezdna morz.

I sni, ze jest stracona
W otchlanie, w czarna ton;
I leci przerazona,–
O gwiazdy trzaska skron!

Wstrzesla sie, wiec kojace
Stroz wierny sny jej sle:
Stroi ja w klosy drzace,
We srebrnej kapie mgle.

Mieczyslaw Romanowski