Як блысьне сполах красавіцкі,
Сярод начы прачнуся я,
Каб маме роднай памаліцца...
Хай будзе пухам ёй зямля!
Няхай не будзе ёй саромна
За мой жыцьцёвы тут мажор,
Які нясу з сабой нястомна,
За дні вяселыя ў міноры.
Я добра сёньня разумею,
Што пройдуць некалі яны,
Дні сонца тыя, дні надзеі,
І Вечнасьці сустрэну сны.
Дай толькі мудрасьці і сілы,
Матуля, мне пражыць іх так,
Каб не сказалі, хто мне мілы,
Што жыў дарма гэты дзівак.