Дарогі, вечныя дарогі!
Знаць, вам спрадвеку самі богі,
Калі красёнцы жыцця ткалі,
І вашы лёсы вызначалі,
Няма канца вам, ні супыну;
Вы жывы кожную часіну,
То задуменны, смутна строгі,
То поўны чараў спадзявання,
То страхаў цёмнага знікання
—з раздзела XXVII "Па дарозе ў Вільню", паэма "Новая зямля"
Дороги, вечные дороги!
Знать, вам издревле сами боги,
Полотна, краски жизни ткали
И ваши судьбы определяли,
Нет конца вам, ни остановок;
Вы живы каждую минуту,
То задумчивы, неясно строги,
То полны чар надежды внове,
То страхов темных исчезновения.
-с раздела XXVII "По дороге в Вильнюс", поэма "Новая земля"