Перевод на белорусский язык – Пётр Семинский
Хмары ў небе, быццам ружы,
Бог на фарбы там скупы.
Косы суму ў тварах лужын.
Кропель сэнс – расстання пыл.
Попел дзён, што без кахання,
Знік у люстры. Я адзін.
Заўважаю, як насланне,
Абыякавасць ва ўсім.
Што світанак мне пунсовы,
Водар ліпы залатой,
Гоман птаха ў лесе сонным…
Я не чую голас твой.
Я тады прамок да ніткі,
Пад дажджом размову вёў.
Дыялог той быў някідкі
З адзінотаю без слоў.
На бабульчына пытанне
З болем вымавіў дарма:
– Што, ўнучок, трывожыць з рання?
– Мілай побач зноў няма.
Ёй хачу дарыць світанні,
Водар скошаных лугоў,
Фарбы восені і ззянне
Сэрца прагнага свайго...
Ад дажджу схаваўшы ў зале,
Налівала бабка чай.
Прашаптала, што ў запале
Полымя ёсць і адчай.
– Мару Бог дае аднойчы,
Але ж, мілы, назаўжды.
Смага мрой за намі крочыць,
Не зірнуўшы на гады!
...Па няходжанай дарозе,
Дзесь на ўскраіне сяла,
Я пакрочыў у знямозе,
Спеў душа мая вяла.
На заходзе ў дом вярнуўся,
Там жа столь бясхмарная.
Сум – бывай і не турбуйся:
Сёння зноўку з марай я!
Каб са сцежкі мэт не збочыць,
Я запомню на гады:
Мару Бог дае аднойчы,
Але, мабыць, назаўжды.
Русская версия этого произведения здесь:
http://stihi.ru/2017/02/27/4394
***
Лирика Игоря Субботина в двух версиях (русская и белорусская) представлена в книге-перевёртыше "Счастье в ломбард не сдают", который уже поступил в продажу (книжный магазин «Раница», Гродно)
О презентации лирического сборника читайте здесь: http://stihi.ru/2020/06/25/8964