Juliusz Slowacki - Нет ничего

Гаврилов Олег
Юлиуш Словацкий
(1809-1849)

Нет ничего уже, что б волновало.
Конец дороги мне давно известен.
Но остаётся мне ещё немало -
Идти, терпеть, слагать стихи и песни.

Любил я раньше факела рассветов,
Их розово-сиреневое пламя.
Теперь не им судьба моя согрета.
Как небо в тучах, жизнь полна делами.

Пусть на часах замрут на время стрелки,
Пусть сердце жаворонком ввысь взовьётся,
Пусть, вопреки делам и переделкам,
Оно небес ещё не раз коснётся.

В конце дороги, даст мне Бог, увижу
То, что душа, как ласточка, взлетает
Всё выше, выше, к небесам всё ближе,
Пока в лучах закатных не растает.


Los mie juz zaden nie moze zatrwozyc
Juliusz Slowacki
(1809-1849)

Los mie juz zaden nie moze zatrwozyc,
Jasna do konca mam wybila droge,
Ta droga moja — zyc — cierpiec — i tworzyc,
To wszystko czynie — a wiecej nie moge.

Dawniej miloscia rozane godziny      
I w zorzach jeszcze jasniejsze pochodnie;
Dzisiaj, przy schylku dnia wazniejsze czyny,
Wielkie i smetne, jak slonce zachodnie.

Na nich sie zegar zycia zastanowi,
;I pusci ducha-skowronka w otchlanie,      
Pomoz-ze, Boze, temu skowronkowi,
Niech wesol leci — niech wysoko stanie.

A raczej powiem, — gdy sie zywot zmierzcha,
Dusza-jaskolka daleko od ziemi,
Pomoz jaskosce, co mi z oczu pierzcha,      
Z oczkami w swiatlo rozweselonemi.