Сяду - дзіўная справа - за краты,
Аніякай не зрабіўшы здрады,
Насупраць, адстойваючы сцяг,
Які так хоча не ў гасцях
Лунаць, заклапочаны пагоней,
А быццам так, што на далоні
Трымаючай не са ўчора шлях
Яднання пройдзены, не ў ралях
Бел-чырвона-белы колер,
А ў крывяноснай сістэме кантролю,
У сістэме несустрэчных галін,
І тым не менш шумяшчай гімн
Адзінай сонечнай вышыні,
Якую паспрабуй спыні.