Juliusz Slowacki - Угрызения

Гаврилов Олег
Юлиуш Словацкий
(1809-1849)

Ушёл, отверг и проклял - навсегда покинул.
И вот скачу, чтоб мысли остудить прохладой,
Туда, где месяца серебряное стадо 
Пасётся  в озере полуночной долины.
Лечу, чтоб остудить горячку чувств под ветром,
Скачу подальше от вопросов и ответов.

Хочу забыться и гоню коня быстрее.
Но мысли бьют в виски в такт скачущим копытам -
Её мечты обмануты, душа разбита…
Гляжу на небо - звёзды и луна не греют.
За шумом волн не слышен плач негромкий той, кто
Казалась мне такой уверенной и стойкой.

Её я позабыл бы, но шагает вслед мне,
Не отставая ни на шаг, фигурой бледной
Колонна света лунного, как будто немо
Та женщина по ряби озера ступает
И белых рук своих сиянье воздевает
В своей отчаянной мольбе к глухому небу.

 
Juliusz Slowacki
(1809-1849)
Sumienie

Przeklalem - i na wieki rzucilem ja sama,
I wzburzony, nim ksiezyc zablysnal wieczorem,
Juzem sie od niej dlugim rozdzielil jeziorem.
A gdy sie ton jeziora ksiezycowa plama
Osrebrzala, gdy wichry zawiewaly chlodniej,
Jam jeszcze lecial - jeszcze uciekalem od niej.

I moze bym zapomnial - bo kon lecial skoro,
Bo mi targaly mysli tetniace kopyta.
Gdzie ona? - oszukana - przekleta - zabita...
Patrze na niebo, ksiezyc, na gwiazdy, jezioro...
Wszak jek tu nie doleci, wszak lez nie zobacze.
To jezioro - to fala - to nie ona placze.

I moze bym zapomnial... lecz gdy to spostrzegla
Blada swiatlosc ksiezyca, krok w krok za mna biegla.
Prozno sie zatokami wezowymi krece,
Wszedy mnie ksiezycowa kolumna dopadla,
Jak by sie ta kobieta do stop moich kladla,
I niema placzem, za mne wyciagala rece.