Adam Mickiewicz - Одиночество

Гаврилов Олег
Адам Мицкевич
(1798-1855)

Одиночество! В твоих бездонных водах,
В тишине твоей хрустальной
Исчезают все проблемы и невзгоды
Дней докучных, дней печальных.

Мысль за мыслью набегают словно волны -
В них всё дальше заплываю.
Но дышать не в силах я в них грудью полной,
Да и сердце остывает.

Хочется мне вновь тепла живого слова.
Вновь хочу из рыбы хладнокровной в птицу
Превратиться, чтоб я смог на суше снова
Средь людей под ясным небом очутиться.

Там покой мне нужен, здесь тепло мне нужно.
Для стихий двух разных я - изгнанник чуждый.


Do samotnosci
Adam Mickewicz
(1798-1855)

Samotnosci! do ciebie biegne jak do wody
Z codziennych zycia upalow;
Z jakaz rozkosza padam w jasne, czyste chlody
Twych niezglebionych krysztalow.

Nurzam sie i wybijam w myslach nad myslami,
Igram z nimi jak z falami;
Az ostygly, znuzony, zloze moje zwloki -
Choc na chwilew sen gleboki.

Tys moj zywiol: ach, za coz te jasnych wod szyby
Studza mi serce, zmysly zaciemniaja mrokiem,
I za coz znowu musze, na ksztalt ptakaryby,
Wyrywac sie w powietrze slonca szukac okiem?

I bez oddechu w gorze, bez ciepla na dole,
Rownie jestem wygnancem w oboim zywiole.