Кондрат Крапива - Ребёнок, ёжик и змея

Денис Говзич Дг
РЕБЁНОК, ЁЖИК И ЗМЕЯ

Стремясь усталость превозмочь,
Мать с дочкою своей играла,
Но всё ж легла под солнцем, задремала,
А уж опасность поджидала
Её такую маленькую дочь.
Там вниз с холма ведет тропинка,—
Идет по ней моя Девчинка
На бабочек глядит.
А у сосны на самом донце
Гадюка греется на солнце,—
И чешуя блестит.
Девочка рада « Цаца! Цаца!»
Рукой схватить уж норовит,
А " цаца" стала извиваться,
И вкрадчиво, тихонечко шипит:
- Хочу, дитя, с тобою поиграться:
Тебя я ласково и нежно обовью,
Узнаешь ты любовь мою.
Вдруг рядом с ней, у самых ножек
Зафыркал грозно и сердито Ёжик
И бросился отважно на змею.
Змея стремится кверху взвиться,
В ежа зубами хочет впиться,
На солнце чешуя искрится.
Ёж, иглами успев огородиться,
Зубов змеиных не боится
И рвёт гадюку на куски.
Но в гневе девочка сжимает кулачки,
Кричит на Ёжика:
- Чудовище и забияка!
Испортил цацу ты мою!
За это я тебя побью. Ты — бяка!
- Дитя, - ей отвечает Ёжик,—
Хоть бяка я, колючий, непригожий,
Но уничтожил смерть твою.
Как подрастешь, оценишь ты услугу
И благодарна будешь мне, как другу.

Дитя дитём - и ум её таков.
Я не в детей своею басней метил,
Ведь есть так много взрослых дураков
На свете,
Что и змею готовы приютить,
Которая умеет их хвалить.
Таким милее льстивый гад ползучий,
Чем верный друг, пусть и колючий.

КОНДРАТ КРАПИВА
Перевод Дениса Говзича

И ОРИГИНАЛ

ДЗІЦЯ, ВОЖЫК I ЗМЯЯ

Выходным днём у саснячку
Жанчына з дзіцянём гуляла,
Лягла пад сонца, задрамала,
А небяспека напаткала
Яе маленькую дачку.
З узгорка ўніз вядзе сцяжынка,—
Ідзе па ёй мая Дзяўчынка
Ды ловіць матылькі.
А гэтым часам пры сасонцы
Гадзюка грэецца на сонцы,—
Блішчыць на ёй узор лускі.
Дзяўчынка рада: «Цаца! Цаца!»
I хоча ўжо рукой хапіць,
А «цаца» пачала звівацца,
Лісліва, ціхенька сіпіць:
— Хачу, дзіця, з табой пасябравацца:
Цябе я ласкава, пяшчотна абаўю,
Пазнаеш ты любоў маю.
Аж раптам тут ля самых ножак
Зафыркаў злосна Вожык
I кінуўся адважна на Змяю.
Змяя ўзвілася бліскавіцай,
Зубамі хоча ўпіцца,
Мільгае промнямі лускі,
А ён, узброены ігліцай,
Зубоў змяіных не баіцца
I рве Гадзюку на кускі.
Дзяўчынка сціснула ад гневу кулачкі,
Крычыць на Вожыка:
— Пачвара, недарэка!
Ты цацу сапсаваў маю!
За гэта я цябе наб'ю. Ты — бека!
— Дзіця,— адказвае ёй Вожык,—
Хоць бека я, калючы, непрыгожы,
Але ж я знішчыў смерць тваю.
Як падрасцеш, ацэніш ты паслугу
I мне падзякуеш, як другу.

Дзіця дзіцём — і розум у яго такі.
Я не дзяцей тут меў на мэце,
А ёсць яшчэ дарослыя дзядзькі
На свеце,
Што і змяю гатовы прытуліць,
Якая іх умее пахваліць.
Такім мілей ліслівы гад паўзучы,
Чым верны друг, хоць і калючы.

1950

Художник Светлана Мищенко-Сапсай

ДАЛЕЕ

Кондрат Крапива "Дипломированный баран"
http://stihi.ru/2020/07/01/3019