XXI. Aureli... Catullus

Ольга Кайдалова
XXI

Aureli, pater esuritionum,
non harum modo, sed quot aut fuerunt
aut sunt aut aliis erunt in annis,
pedicare cupis meos amores.
Nec clam: nam simul es, jocaris una,
haerens ad latus omnia experiris.
Frustra: nam insidias mihi instruentem
tangam te prior irrumatione.
Atque id si faceres satur, tacerem:
nunc ipsum id doleo, quod esurire
a te mi puer et sitire discet.
Quare desine, dum licet pudico,
ne finem facias, sed irrumatis.

Аврелий, ты, папаша голодовок,
Не лишь сегодняшней, а всех, что были раньше
И есть, и в годы оны ещё будут,
Попрать мою любовь теперь желаешь.
И не тайком: при мне же забавляешь
И к телу липнешь, словно прилипала.
Но это зря: за козни, что ты строишь,
Ты первый от меня получишь взбучку.
Положим так: коль сыт мой мальчик – ладно,
Но больно, если голод или жажду
Он от тебя узнает – мне так больно.
Поэтому ты прекращай сейчас же,
А не отступишься – я сразу отмужичу. (8.12.2019)