Захварэў сусед Піліп.
Да яго праклён прыліп:
Села скула на азадак,
Так, як жонка прадказала,
На кабет каб не глядзеў,
Дома з жонкаю сядзеў.
- Ну такой ужо бяды,
Што зiрнуў я не туды!
Што ўвесь вечар на гулянцы
Абдымаў суседку ў танцы!
Што такога, далібог!
З ёю ў сенцах я ж не лёг!
- Вой, каб толькі ты прылёг,
Скула села б паміж ног,
Каб не мог ты ні ляжаць,
Ні хадзіць і ні уставаць.
Думай, перш чым паглядзець,
Бо не будзе як сядзець.
Наш гаротнік з`ехаў з твару.
Усё праз гэтую пачвару!
Жонку песціць, дагаджае,
Пра каханне ёй спявае,
Падарункамі трасе,
Пацалункі ёй нясе.
- Толькі свой праклён здымі -
Сорамна перад людзьмі!
-Ці ты зглузду з`ехаў, дурань?
Мне навошта, ты падумай?
На праклён я не мастак!
Скула ж села проста так.
Але што ў каго свярбіць,
Той пра тое і нудзіць.
Ён і верыць, і не верыць -
Ну як зноў праклён свой верне!?
Страх бярэ глядзець у бок,
Правярае паміж ног...