Нікалі я не ездзіў туды
Толькі сны мне далі тую не быль
І, - лясы,і - яе гарады,
Там тэн край, дзе дагэтуль я не быў!
Шэпт травы і магутных дуброў,
Голас Вечнасці - так усюдыісны!
На пагорках - бярозкі ізноў,
Разбрыліся, як манашкі па Трызне!
Нібы ў вечнасць клічуць нябёсы,
Сінню той расчыненаю шчера
Пырскі Сонцы і лета – красы,
І лясісты, абрывісты бераг!
Фарбы восені, віхуры - зімою,
Звон капяжу напорыста прабіў!
Заўсёды ен будзе са мной –
Там тэн край, дзе дагэтуль я не быў!
Красавік 2019