Я стаю у вакна,
Восень на зямлю прылегла,
Вокны гэта сцяна,
Межа, што памiж намi легла.
Восень, жоута-блакiтная далячыня,
Яна уся у лiстоце,
Яна у свеце даужыня,
Якая гучыць у кожнай ноце.
Восень, яна мой рыжы кот,
У ей усi маi натхнення,
Яна мой лес, я у яе пiлот,
У гзтым мае захапленне.
Я так кахаю сваю Плиссу,
I яе берагавую кнiгауку,
I бацкiну у траве касу,
Яго магутную у жылах руку.
Ты мой лес Смалявiчы, Плiса,
Кладка, што праз рэчку ляжыць,
Печ i у ей каубаса,
Па якой аж сэрца дрыжыць.
Я малетка, мне дзядзка закон,
Я у будучым спадканнi,
Я у тых, у мiнулых дзен,
Я i тут, у сваiм каханнi.