Зусiм адзiн на мокрым лузе,
Сярод няскошанай травы,
Стаiць, як прывiд, белы бусел,
Счарнелы, хворы, ледзь жывы.
Па лузе часам праплываюць
Каровы ў шэрым туманЕ-
Iх белы птах не заўважае-
Ён бачыць Афрыку ў сне.
Ён снiць, што здарылася дзiва,
Што ён дагнаў сваiх братоў
I з імi ў Афрыку - шчаслiвы!-
Ляцiць, далей ад халадоў.
Але браты, сябры далёка,
Каля гарачых мораў, скал...
А ён застаўся, небарака,
Такi ўжо лёс яго спаткаў,
Каб, нарадзiўшыся крылатым,
У неба крылаў не падняць,
Каб аднаму- сярод балотаў-
Ад сцюжы, голаду сканаць!
I ён памрэ- самотны, хворы.
Засыпле крылы снега пух...
Заплача з роспачы i гора
Неабыякавы пастух