(Ещё раз о любви)
Мы всё реже заходим в наш созданный храм,
И всё чаще - уже по привычке.
А слова, опьянявшие, как фимиам,
Заключаем смущённо в кавычки.
Ставим снова за здравие пару свечей,
Заполняя общений отрезки.
Вспоминая, глядим на сюжеты страстей,
Замеревшие в выцветших фресках.
Ускользает меж пальцами ниточкой связь,
Словно хочет упасть… и не хочет.
И глаза из-под купола смотрят на нас,
Не пытаясь уже мироточить.
Храм
( Яшчэ раз пра каханне)
Мы ўсё радзей заходзім у наш створаны храм,
І ўсё часцей - ужо па звычцы зносім
Словы, якія ап'янялі, як фіміям,
Што складаецца збянтэжана ў двукоссі.
Ставім ізноў за здароўе пару свечак,
Запаўняючы зносін адрэзкі.
Успамінаючы, глядзім на сюжэты авечак,
Амярцвелыя ў выцвілых фрэсках.
Выслізгвае між пальцамі сувязь пад час,
Нібы жадае ўпасці… і жадае адскочыць.
І вочы з-пад купала глядзяць на нас,
Не спрабуючы ўжо міраточыць.
Перевод на белорусский язык Максима Троянович