Школа забыта! Выпускны,
Шумлівы, сьветлы і вясёлы
Быў у будынку старой школы.
А побач бомкалі званы.
Царква склікала вернікаў да Бога,
А нас - званок апошні за сталы.
Вяла далей жыццёвая дарога,
Дзе школьныя гады - кусок малы!
Стасёк прыціх - чакае лёс які?
Гучней за ўсіх былі сераднякі.
Цяпер яны былі душой сябрыны,
Як матылькі ляцемі на сьвятло.
Зьвінелі чаркі, нешта ў іх цякло.
Гарэлі сонцам вочы Шэйка Ніны.
Іх ззянне чаравала Стася прама,
Размоў карціна ж забівала дух,
Бо села ля "Пшанічніка" Адама,
Што ў заляцанках быў найпершы зух.
Застылі выпускнога ўспаміны;
Адам і Маліноўскі каля Ніны.
Устаў Бабейка. Сцішыў гоман хвалі.
Узрывы сьмеху раптам анямелі.
Дырэктар скажа што? - ўсе пачуць хацелі
І ў мёртвай цішыні тых слоў чакалі.
Бабейка ж у бакал шампанскага наліў,
Падняў і, гледзячы як перліць сок лазіны,
Прыціх і сам, стаў мяккім на ўздзіў
І вымавіў: "Для вас усіх прыемныя навіны!
Я рады вынікам! Сардэчна вас вітаю
І посьпехаў далей з вас кожнаму жадаю!"
"На вас чакае шлях, які вам не вядомы.
Мы пастараліся даць веды для таго,
Каб самастойна да канца яго
Змаглі б прайсці без страху і без стомы!
Каб гэты шлях і вас прывёў да мэты,
Каб не прышлося доўга вам блукаць,
Каб сэрцамі сяброў заўжды былі сагрэты
І ведалі ў жыцці, як вам сяброў шукаць!
Бо меркай шчасця ёсць сяброў надзейных кола
І гэтаму, дай Бог, вас навучыла школа!"
Сказаў! Падняў бакал і выдыхнуў: "За вас!
Вы клас паскораны, бо дзесяцігадовы.
На вас жа падыход педагагічна новы
Праверылі мы з посьпехам якраз!
Вы ж перанеслі тое паскаранне,
Як быццам бы яно было дарамі Бога,
Як лёгкі шпацыр, як цікавае здарэнне
І гэтым збераглі бюджэту грошай многа!
Вы доказ наш таго, што метад навуковы
Дае і ў школе плён і вынік адмысловы!"
Устаў завуч, Клявец. Падзякаваў усім:
Настаўнікам і вучням адналькова!
Напомніў, што вучоба ёсць аснова
Ўсяго жыцця і радасцей у ім!
Ён пажадаў, каб нам пашанцавала
Знайсці і мэту і да мэты шлях!
Каб веды, атрымалі што нямала,
Былі і компас і надзей ачаг!
Сказаў:"Паверце мне, што прыйдзе перамога,
Ды з верай у сябе і ні ў каго другога!
Па гэтаму - Віват! І будзьце ўсе здаровы!
Хай доўгае жыццё вам напрадзе ўсім Клота!
Хай спадарожнічае радасць вам, а не турбота,
За праўду пастаяць павінны быць гатовы!"
На гэтым скончыў ён. Бакалы зазьвінелі,
Прачнуўся зноўку сьмех, заняўся разгавор.
Гадзіны паўтары ўсе за сталом сядзелі
Пасля зайграў аркестр, запеў з пласцінкі хор.
Да Стася падышоў на пару слоў Дубіна,
Пакуль размову веў, з Адамам знікла Ніна!
Стась пасядзець хацеў, ды Давушка Марыя
На "Белы вальс" яго сабе абрала ў пару.
Нібы прачнуўся ён і ад душы даў жару,
Як быццам бы хацеў спаліць масты старыя!
З Марыяй танцаваў пасля ўсю ноч да ранку,
Пасля гурбой усе пайшлі страчаць світанак.
Стась пінжаком сваім сагрэў Галю-"Цыганку"
І бляск яе вачэй заззяў ярчэй заранак!
Дарога на ўсход стралой прамой ляцела,
Гурт рушыў упярод, душа ж спачыць хацела.
Вярнуўшыся назад, сядзелі ў летняй ночы
На Пінскім тракце тым, што знала Кацярына,
Дзе рос канадцкі клён і дзе зусім нявінна
Стась пацалункі піў і цалаваў ёй вочы.
П'яніла, як віно і ўсё ўнутры трымцела,
Па жылах цёк агонь а ў горле стыў камяк
Шаптала: "Як даўно цябе я ўзяць хацела,
Але ж ты быў сляпы, не заўважаў ніяк!
Сягоння ты са мной! Калі такое будзе?!
Вось падарунак мой - тры пацалункі ў грудзі!"
Чуць збоку ад шашы над Тучай сонца ўстала
Стасёк ляцеў дамоў не помнячы нічога:
Ці быў той выпускны? Ці мала і ці многа
Цыганку цалаваў? І як такое стала?
Заснуў, прыехаўшы, ў трусах на сенавале
Збудзіла мама, бо зайшла ў госці Ніна.
Стась выйшаў к ёй. "А па табе "стралялі"
Тры раны аж!"- сказала з едкім кпінам.
Ах, наш юначы пыл! Чаму чакаць не ўмеем,
Таго, хто сэрцу мілы, хоць ад жарсці аж млеем!