Кшиштоф Камиль Бачиньски Умиление-Элегия

Нати Гензер
Elegia
 
Obloki lotne, zagle uniesien, drzew przyjaciele
na niebosklonach.
Glowa sie chyli w rece chropawe, glowa bolesna,
lakna ramiona.
Ten ptak pod wami przeplywajacy jest moim sercem,
ciemny, wysoki.
Jakze mam uciec do lasow zlotych przed niepokojem,
ptaki - obloki?
Jakze mam wrocic pelen zalosci, niedokonczony
w lot wasz i plynnosc?
Dlonie przebite, krzyz za mna idzie,
smierci powinnosc.
Tak sie ta glina nieurobiona pietrzy, kamieni,
miasta goreja.
Jestemze grobem wlasnym na ziemi,
wlasna nadzieja?
Ciche obloki! znow mnie mijacie, swiatla plynace,
cienie dalekie.
Wiara was nazwe. Wy mnie nazwiecie prochnem zalosci,
trumna, czlowiekiem.

Умиление (Элегия)

Мои облака, паруса вдохновенья, братья деревьев
на небосклонах.
Жажду объятий, голову скрою, голову в боли,
в грубых ладонях.
Птица под вами вольно летает, в ней мое сердце,
темная, в высях.
Как же мне скрыться от непокоя в лес золотистый,
облако-птица?
Как мне вернуться, жалости полным, незавершившим
лётчую плавность?
Руки разбиты, крест волочится,
смерти повинность.
Так это глина, глина сырая, брошена камнем,
земли пылают.
Сам себе памятник, сам и надежда,
я уже знаю.
Облако тихое! Ты пролетаешь вновь надо мною
тенью прощальной.
Ты моя вера. Я твой покойник, твой человек,
прах погребальный.