Па садзе вішнёвым дзяўчына гуляла
Распушчаны косы ўмывала расой
І кожная птушка ёй тут шчабятала
Пра лёс, пра каханне, што збудзецца зноў.
Квiтнеў майский сад , а дзяўчына гукала
Гукала кахання , а сад пах - шанэль .
З галінак вішнёвых букет сабірала
Вяночкам уплятала ў белую вэль .
У дымку вiшнёвую сад апранауся
Дзявочай красою напоўнены быў .
I спелаю вiшняй , духмянай зъяўляўся
Ён быццам адзенне сваё замянiў.
Па садзе вішнёвым дзяўчына гуляла
Яна тут каханне и лёс свой знайшла
Тут шчасце сваё з асалодай пазнала
І русую косу пад вэль запляла.
Лiлiя Воранава (Заяц) 06.06.2018