Умыта алмадым бул омирде жалгыз сени...
Танданын сен бул омирде озгени,
Мен ушин сен калдын жадымда ,
Откеннин болып елеси.
Кетпейди екен естен суйгениннин ажары,
Елеси онын бир бурылмай кентип барады
Суйгеним менин журегиме осылай жара салады.
Коргенде оны ашылады ески жара ауызы,
Жазылмастай кара дак болып калады.
Осылайша артта калды омиримнин бир белеси.
Ошпейди екен журегимнин саган деген сезими,
Билесин окситип калдырдын сен мени,
Дейди гой бул жалганда уакыт емши,
Басылар уакыт оте саган деген махаббаттын сезими.
Омирде тандаган екенсин мангилик жарынды,
Бир кагындар канаттарынды,
Саган мен тек жаксылык тлеймин.
Борлындар деймин бул омирде бакытты!
Сендей барибир мен ешкимди суймеспин.
Сондыктан мен сенимен мангилик коштасып отырмын.
Сениде мен откен кундердин елесинде калдырдым.
Умытармын сенимен болган кундерди
Умытармын сол кездерде айткан сенин создеринди.
Умытармын сенин кара козинди
Умытармын сенин санамдагы есиминди
Умытармын шуакты кунди,бир сатте кеп кара тунек баскан кунди...
© Copyright: Акжаркын Калиева, 2010
Свидетельство о публикации №110011901501