То мне радасці шукаць
На патрэбу.
І старанна што чакаць
Лішкі хлеба.
Як раўняць, калі дней смог
Усё завесіў.
Што раняць, а што падняць
У маім лесе.
Разадралі ўсё жыццё па калоссям.
Ты ўсяго-та пачуццё
У маім лёсе.
Ты амаль навіна дня.
Пахнеш дрэнна!
Ты лавіна ад агня.
Ты царэўна.
На пляцоўцы ледзяной
Майго сэрца
Не табе і не адной
Гэта месца.
Не плясаць, не выць, не быць
І не снедаць.
Што мне радасці дарыць на патрэбу.
Ты спадобна на мяне, як карціна.
Ты з няверамі да слоў.
Прыклад міра.
І злачынства маляваць
Як каханне.
Спажываць ды спажываць
Стрэмна зрання.
Так звычайна спатыкаць
Дня патрэбу.
Вандраваць ды галяваць
Хуткасць хлеба.
Я чакаю, хто б спытаў
Ператворца.
Пазмагайся рыхтаваць
Плачык сонца.
І на ўзімак капялюш -
Напрач з глебы.
Плачуць ўсе каго я ведаў,
Не ведаў.
І распрастаны ва ўзор
Аж да неба.
Зерне змучана расце,
Была трэба.
Я кашмары па начам
Сам ствараю.
Не хварэў - прыклад дурням.
Быццам у рае.
Сам жыву, і можна як паміраю...
Бо няведана вось так.
Трэба... Трэба...