Гэты верш пра беларусаў,
Што ідуць з вялікарусаў,
Пра людзей,што тут жывуць,
Сваё шчасце берагуць.
І пра дух, які вітае,
Ды на подзвігі штурхае.
Ажывае ён каханнем,
Дабрынёй і спачуваннем!
Гукі песняў лашчаць слых,
Неба дорыць сэрцу міг.
І да шчасця толькі крок,
Не адолее нас змрок!
Людзі хочуць пазбаўлення
І трымаюцца як звення.
Ўсе імкнуцца да кахання
І вялікае сям’і.
Адтаго жывуць так шчыра,
Ззяе сонейка ў дні!