За акном цудадзейная казка -
Замірае імгненне наўкол.
Ад бялюткага ззяння і бляску
Светла, хораша стала вакол.
У палон раптам трапіла рэчка,
Не адпусціць пякучы мароз.
Зіхацяць, нібы тонкія свечкі,
Вершаліны стракатых бяроз.
Зацярушаны снегам палеткі,
Сняць пра лета чароўныя сны -
Прыгажосці няўлоўныя сведкі
Не прачнуцца ўжо да вясны.
Побач дрэвы ціхонька гамоняць,
Запрашаюць мяне адпачыць,
І кавалачак срэбра дазволяць
У гарачых далонях крышыць.
Пад нагамі маністы жамчужын,
Крышталёвы на елках убор.
Зазірні ў таямнічае, дружа,
Загадай паляцець на прастор!