Па сцяжынцы я крочу лесу

 

Па сцяжынцы я крочу  лесу,
Я знайду, адшукаю душы сваей веску,
Хай жыцце круціць, круціць свае кала,
Я знайду шлях да свайго гуляй-поля.

Хай и кепскай   мая будзе доля,
І даремна зваць шчасце я буду,
Хто мяне за  нешта  асудзе,
Я ж як усе, на белым свете людзі.

Я ж  з каханнем і з не каханнем,
Бью зауседы сябе у грудзі,
Што прыйду, прыбягу на спатканне,
А спазнуся,  за тое   мяне не судзі.

Бо галоунае,гэта жаданне,
Шчырасць думак и сэрца адкрытасць,
З асалодай свайго я прызнання,
Прабачэння прашу ваша літасць.

Лес, ты даны мне нябесамі,
Мне ж прайці па сцяжынцы патрэба тваей,
А па краю яе стаяць нейкія з косамі,
А сцяжынка, сцяжынка не будзе другой.

І таму  нам патрэбна, вельмі, вельмі патрэбна,
Слухаць голас душы сваей больш,
І ні якае поле, поле хай будзе хлебнае,
Не рассуне сцяжынку уздовж.